Het is alweer even terug dat ik jullie geupdate heb over m'n Challenge into Mission hier in Moldavië. Inmiddels hebben we weer een studieweek gehad en een outreach. In de studieweek hebben we een journey door de Bible gehad, dit is erg leuk en verhelderend, we hebben alleen het oude testament behandeld, de rest volgt nog. Verder nog vele lectures en preken gehad, al met al erg interessant en leerzaam. Deze week vloog voorbij en zaterdag 7 april begon de 2de outreach periode. Dit begon al interessant, in een minibus richting onze verblijfplaats. In de stad Droica zouden we worden opgepikt door iemand van de kerk. Later bleek dat degene van de kerk in Bâltsi op ons stond te wachten, één halte eerder dan onze bus. Na 1,5 uur wachten bij de bushalte, werden we eindelijk opgepikt. De eerste week verbleven we in Chetrosul en de tweede week in Baroncea. Ik zal kort proberen te omschrijven wat we in elk dorpje gedaan hebben en een paar belevenissen iets gedetailleerder.

De eerste week kwamen we bij een broeder van de kerk, deze man was een soort van tuinder, hij had z'n erf vol kassen staan en hield wat vee, dit was allesbehalve vervelend. Hij had veel eigen-gemaakte of verbouwde producten, kaas, melk, compôte(sap) van vruchten, smullen dus. Elke dag dus veel verse producten op tafel. We hebben veel kindercrèches en een paar scholen bezocht om hier een programma te doen, in de kerk meerdere diensten gehouden, vele mensen bezocht, ouderen, zieken, een ouderentehuis en ook jongeren van de kerk. De kerk is hier ook niet erg groot, weinig leden. Ik heb in een dienst een keer mijn getuigenis gedeeld en later in de week mocht ik voor een klein gezelschap een preekje houden, een erg mooie ervaring. Bij de kinderprogramma's van de crèches die we gedaan hebben, had ik samen met David met de groep een programma, waarbij ik de clown mocht spelen. Bij de bezoekjes die we aan de oudere mensen brachten blijkt weer hoe gezegend we in NL zijn met ons gezondheidssysteem. We bezochten een man, die moest worden geopereerd aan z'n heup en knie, waarschijnlijk nieuwe gewrichten. Deze man was aan bed gekluisterd en familie van hem werkt oa in Frankrijk en Italië om geld bij elkaar te krijgen voor de operaties (2 operaties van ca € 10.000). De man krijgt wel regelmatig bezoek en iemand uit het dorp zorgt tegen een kleine vergoeding voor hem, maar het verschil met onze westerse wereld is dan wel groot. Verder hebben we een verplegingshuis voor ouderen bezocht, ook erg andere omstandigheden dan thuis, foto's spreken voor zich.

Pasen viel hier één week later dan in NL, en op goede vrijdag maakte ik een ommetje door het dorp. Onderweg zag ik dat iedereen net als in NL buiten geniet van het mooie weer, en z'n tuin in orde maakt en zin heeft in de lente, een mooi gezicht. Ook stuitte ik op een echtpaar dat samen voor de paasmaaltijd bezig was met een kip klaar te maken voor Pasen, net toen ik langsliep werd de kip met een bijl een kopje kleiner gemaakt.
Toen ik verder door het dorp liep en hier en daar een paar kiekjes maakte, werd ik teruggeroepen door een man, z'n buurman werd er bijgeroepen en ik heb een tijdje met hen gepraat, in m'n beste Roemeens kon ik duidelijk maken wat ik hier deed en wat ik thuis deed, best leuk om te merken dat je vrij gemakkelijk met de paar woorden die je kent jezelf duidelijk kunt maken. De man bood me iets te drinken aan, wat toen ik een slokje nam wijn bleek te zijn (uit een plastic jerrycan), dit is niet volgens de regels van OM, dus heb de tweede maar geweigerd... 's Avonds kwam ik hier weer langs lopen met David en riep de man ons weer terug, hij was een beetje gepikeerd dat ik zomaar z'n huis voorbijgelopen was, hieruit blijkt dat de mensen best gastvriendelijk zijn hier. Hij bood ons weer iets te drinken aan, deze keer maar geweigerd. Ook enkele kinderen die we tegenkwamen herkenden ons van ons optreden op school.

De tweede week begon ook erg leuk, we werden naar de stad Droicha gebracht, hier hebben we één nacht overnacht bij Sergio, een zendeling in het dorpje Baroncea, wat een Russisch dorpje blijkt te zijn:-s. Gelukkig spreken de meeste Moldaven Russisch, maar voor ons werd dit helemaal lastig. 's Zondagsmorgens liepen we 8km naar het dorpje (Sergio loopt dit elke dag). Een mooie wandeling, waarbij we het nog maar net droog hielden (regen). Sergio leek ons echt zo'n nors ogende Rus, maar bleek erg vriendelijk en hij sprak ook Moldaafs, een erg geschikte kerel met een goeie visie voor de kerk, weer een meevaller. Hier kregen de 5 boys een eigen huisje toegewezen voor deze week, de meiden sliepen bij een gezin. De kerk is hier ook erg klein, het dorpje van zo'n 30 huizen is, is veel alcoholisme en drugsgebruik, zoals Sergio vertelde, je ziet de mensen hier dan ook wel dronken rondstrompelen, soms zelfs midden op de dag. In dit dorpje hebben we veel straatevangelisatie gedaan en ook kinderprogramma's. In beide hadden we wel inbreng, maar gesprekken met de mensen aanknopen gaat erg lastig. Bij de ouderen konden we zo nu en dan wel eens een Bijbelverhaal doorgeven wat we zouden willen delen en via vertaling is ook best iets mogelijk. De mensen stellen het toch erg op prijs en kunnen het haast niet geloven dat wij helemaal vanuit ons land hierheen komen om het Evangelie te delen met hun. Ik heb van één van de bezoekjes kort een verslagje geschreven voor de communicatieafdeling van OM dit wil ik graag met jullie delen:

Op een gegeven moment kwamen we bij een huis langs, waar een oud vrouwtje in haar tuin bezig was. Met z'n drieën gingen we op haar af, om een gesprek met haar aan te knopen. Deze vrouw bleek lid van de kerk te zijn, en we overhandigden haar een nieuw testament. Het probleem van de ouderen hier is dat ze niet zo'n goed zicht hebben en erg slecht kunnen lezen. Toen we verder met deze vrouw in gesprek waren, bleek dat haar man niet christen was. We vroegen of we binnen mochten komen om met hem in gesprek te gaan. De man, Leomid genaamd, bleek blind te zijn. Eén iemand van onze groep ging met hem in gesprek en het was bijzonder wat er gebeurde. Leomid werd emotioneel en gaf aan dat hij zich wilde bekeren. We hebben samen met hem gebeden en een paar liedjes met hem gezongen.
Ik had het gevoel dat ik ook iets moest delen met hem, toen ik door m'n Bijbel bladerde, sloeg ik echter dicht, ik stuitte namelijk op een verhaal uit het Johannes evangelie. Johannes 9, dit gaat over een blinde man die wordt genezen. Ik was geschokt en dacht: dit verhaal kan ik niet aan deze man voorlezen.
De andere twee van onze groep gingen door met het gesprek en ik las voor mezelf heel johannes 9. De blindheid die Leomid had was waarschijnlijk veroorzaakt door staar, iets wat in Nederland door een simpele ingreep is te verhelpen. Frustrerend dat het hier zoveel anders is. Was het een teken van God dat ik gewezen werd op deze genezing van een blinde? Ik weet dat we mogen bidden voor genezing van zieken, maar echte genezing heb ik zelf nog nooit van zo dichtbij meegemaakt. We hebben samen voor Leomid gebeden, zijn blindheid werd niet genezen... Toen we afscheid namen voelde ik een erge bewogenheid met deze man, hij stonk en er hing een drup aan zijn neus, dit weerhield me er niet van om afscheid te nemen met een omhelzing. Jezus zou misschien meer liefde voor deze man gehad hebben, maar het was voor mij een ervaring die misschien iets in de buurt kwam.
Later deze week zijn we nog een keer met ons hele team teruggekomen bij deze man, om met hem te zingen en hem voor te lezen uit Gods woord. Tijdens de kerkdiensten die we deze week hadden was hij ook van de partij, Nicolai en David begeleidden hem dan terug naar huis. Bijzonder dat deze man tot geloof is gekomen. En deze man was erg dankbaar en vond het erg bijzonder dat met name wij als buitenlanders ons land verlaten hadden om hier in Moldavië deze mensen op hun oude dag het Evangelie te vertellen.
En misschien kunnen we hieruit leren dat Jezus' manier van ogen openen soms anders is dan hoe wij het graag zouden willen. De Farizeeën uit Johannes 9 beweren ziend te zijn, maar zijn eigenlijk blind. Het leren zien van Jezus is belangrijker dan het zien van de wereld.

Tot zover m'n schrijven eerst, ik hoop dat ik jullie een goed beeld heb kunnen geven van m'n belevenissen hier. Algemeen kan ik zeggen dat het hier armoedig is, maar dat de mensen het zich niet realiseren, voor ons is het armoedig, voor hen gewoon. Het probleem wat wel frustreert is de zorg, die in Nederland stukken beter is... En dan met soms een simpele ingreep mensen een veel beter leven zou hebben.

Groeten vanuit Chisinau,
Wiebe